Toy bazarının lideri... Nadir Qafarzadə

Bu gün sirr deyil ki, Nadir Qafarzadə bir sənətçi kimi toy bazarında liderdir. Bu əlbəttə ki, çoxlarını qıcıqlandırır və cürbəcür planlar qurulur ki, neyləyək ki, Nadiri gözdən salaq? Çoxları məni qınayır ki, qalmaqala gedirsən. Qalmaqal əslində elə yaşamaq uğrunda mübarizədir.
Bir faktı deyim: bu yaxında bir qız toyu oxudum. Toy sahibi mənə yaxınlaşdı ki, biz istəyirik, oğlan toyunu da sən aparasan.
Düzdür, onlar məndən də adlı-sanlı, bahalı müğənnini əvvəlcədən görüb, behini də vermişdilər. Amma indi istəmirdilər. Hətta dedilər ki, biz aldığımız behin üstünə pul qoyub qaytarırıq, sənin tutduğun toyun da behini qaytarırıq, sənə də ikiqat pul veririk, amma toyumuzu sən apar. Mən etiraz etdim. Çünki başqasının çörəyini əlindən ala bilməzdim. Mən sənət yoldaşıma xəyanət edə bilmərəm. Amma başqası, lap elə həmin müğənninin özü olsaydı, ikiəlli razı olardı. Üstəlik, bunu özünə fəxr sayardı, reklam edərdi.
Bir dəfə də toyda mənə kübar bir xanım yaxınlaşdı. Dedi: «ay bala, səni niyə efirdən olduğun kimi yox, əcaib-qəraib təqdim edirlər? Sən insanlarla necə səmimi, mehribansan, böyük-kiçik yeri bilirsən. Sən sənətkarsan, ifanla musiqimizdə ad qoyacaqsan. Amma efir səni pis təqdim edir. Bəlkə bundan sonra elə verilişlərə çıxmayasan? Toyda mən nə ilə seçilirəm? Bir var toy aparmaq, bir də var toy oxumaq. Mən toyu oxuyuram. O toyda həm sənət, həm şou, həm toy olur. Bu dəqiqə mən toyda elə şeylər edirəm ki, onu başqa müğənnilər edə bilmir. Deməli, fərqli şeylər var ki, tələbat da var.
Bir də son konsertimdən sonra özüm üçün bir şeyi təsdiqlədim: məni sevən kifayət qədərdir. Düzdür, konsert öncəsi 2 dəfə çox ağır mənəvi zərbə aldım. Əgər stress keçirməsəydim, konsertdə daha yaxşı oxuya bilərdim. Etmədiyim bir şeyi, demədiyim bir sözü mənim adımdan təqdim etmək kimə xoş gələr ki?. Hətta sənəti tərk etməyi düşünürdüm. Amma səbr etdim. Kimsə nəyəsə nail oldusa, mən də sözümü demişdim artıq… Bu, mənə bir daha dərs oldu: daha heç kimə inanmayacağam. Bəlkə də bundan sonra tamam başqa Nadir oldum.

Uşaqlıq
Atam anama çox əziyyət verib.
«Mənim anam əslən Maştağalı, atam Əziz isə dağlı, Xızılı olub. Atam «kefkom» kişi idi, içər, çəkər, özü də 3 dəfə evlənmişdi. Hətta bir sirri sizə açım, atam 14 il həbsdə olub. «Lotularla», avtoritetlərlə oturub-durub. Atasız-anasız, yetim böyüyüb. Dağlılar məhləsində damları qırlamaqla dolanırmış. Köməkçisi olan erməni bir dəfə atamın anasını söyür, o da dözməyib, ermənini itələyib, qır qazanına salır. Buna görə ona 14 il iş kəsdilər. Anam atamın üçüncü həyat yoldaşıdır. Anam da yetimçiliklə böyüyüb. Qardaşı baxırmış ona. Anam danışırdı ki, çarəsizlikdən ərə getdim. Onun-bunun uşağına baxmaqdan, işini görməkdən bezmişdim. Amma yağışdan çıxıb, yağmura düşüb. Heç atam da ona gün vermədi. Anamın daldabadal 6 qızı doğulub. Atam deyib ki, bu dəfə də qız olsa, daha evə qayıtma. Amma xoşbəxtlikdən mən olmuşam, sonra da kiçik qardaşım. Amma bacılarımın biri rəhmətə getdi, qaldı 5 bacım.
Atam evə pul gətirən, arvad-uşağa baxan olmayıb. Elə içkiyə,kefə –damağa xərcləyərdi. Anam deyirmiş ki; «ay kişi, bəsdir içdin, çəkdin. Nə qədər palazın altından siqaret kötüyü yığım, boş butulka yığım?»
Bir kəlmə də artıq danışan kimi, yazıq qadını döyərdi. Böyük bağımız vardı, həyətdə mal-qara, toyuq-cücə... Elə onların hesabına dolanırdıq. Anam öz alın təriylə 5 qızına cehiz yığdı. Arada işləyirdi: idarədə xadimə, quşçuluq fabrikində fəhlə… Bir qarnıac, bir qarnıtox, birtəhər böyüdük.
Atam 1983-cü ildə rəhmətə gedəndə mənim 13 yaşım vardı. Yadımdadır, anamdan halallıq istədi. Amma anam dedi ki: « Sən mənə elə dağ çəkmisən ki, halallıq da verə bilmirəm».
Sonradan biz anamıza dedik ki, «ay ana, adam da bu qədər daşürək olar?» Dedi: «ay bala, dilimdə elə dedim, ürəyimdə bağışladım. Daha ölürdü, onunla nə ədavət çəkəydim ki?».
Atam rəhmətə gedəndən sonra anam deyirdi: «bu kişi getdi, özüylə evimizin bərəkətini də apardı. Bağımızın barı azaldı»
Mən də məcbur olub işləmişəm: qoyun-quzu otarmışam. Qolumda o illərdən bir nişanə var. Yay tətilində anam məni xalamın kolxozda işləyən ərinin yanına şagird qoydu ki, əkin-biçini öyrənim. Əkin sahəsində kombaynın darağını düzəldəndə dəmir dirsəyimi sıyırdı. Bir ay qolum sarğıda qaldı. Dirsəyimdə olan bu çapıq izləri mənim ilk çörəyimin, ilk qazancımın yadigarıdır.
Anam 2000-ci ildə dünyasını dəyişdi. Onun getməyi məni çox yandırdı. Çünki bu həyatda bir gün görmədi. Ancaq bizim üçün yaşadı.
Bu gün artıq özüm ailə sahibiyəm. Amma atamdan fərqli olaraq, mən həyat yoldaşıma da, uşaqlarıma da hər cür diqqət, qayğı ilə yanaşıram. Uşaqlarımın gələcəyi üçün indidən bəzi şeylər alıram. Mən öləndən sonra lənətlənməkdən çox qorxuram. Deməsinlər ki, Nadir Qafarzadə bu qədər qazandı, amma uşaqlarına bir gün ağlamayıb getdi. Atama bənzəməməyə çalışıram. İçmirəm, çəkmirəm, əziyyətlə, zəhmətlə öz çörəyimi qazanıram.

Nadirin həyat yoldaşı Sevinc:
Onu görən kimi bəyənmişdim. Nadir qədər məni başa düşən insan yoxdur.
«Mən Sumqayıtda böyüyüb, boya-başa çatmışam. Elə orda da orta məktəbi bitirmişəm. Atam əslən Türkanlıdır.
Məktəbi bitirəndən sonra elə Sumqayıtda, Tibb Məktəbinə daxil oldum. Evimizin yaxınlığında yerləşən poliklinikada işləyirdim. Düzünü desəm, 20 yaşım olmasına baxmayaraq, nə sevgi, nə kiminləsə tanışlıq, nə də ailə barədə düşünmürdüm. Heç evdə də bu barədə söhbət getməzdi. Öz taleyimi öz ixtiyarıma buraxmışdılar. Özüm üçün sadə, təmiz, adi bir gələcək düşünürdüm. Təki məni başa düşsün... İndi fikirləşirəm ki, mənim ilk sevgim elə Nadir olub. Onunla tanışlığımız da gözlənilmədən oldu. Poliklinikada, mənim sahəmdə Könül adlı gəlin var idi, onun uşaqlarına baş çəkirdim. Münasibətimiz yaxşı alınmışdı. Könül Nadirin bacısı idi. Bizi tanış edən də Könül oldu.
Bir gün işdə oturmuşdum. Gördüm, hündürboylu, «simpatiçnı» oğlan qapını açdı və soruşdu ki: «Sevinc xanım burda oturur?». Mən çaş-baş qalmışdım ki, bu kimdir, tanımıram axı...» Özünü təqdim etdi ki, mən Könülün qardaşıyam. İşin nə yerdə olduğunu başa düşdüm. Amma heç nə demədim. Sonradan çox qoymadım iş yerimə gəlib-getməyə... O vaxt imkan yox idi ki, çıxasan, görüşəsən, söhbət edəsən. Dedim ki, əgər fikrin ciddidirsə, ailəmlə danış. Amma ilk baxışdan Nadir xoşuma gəlmişdi. Görünür, o da məni bəyənmişdi. Çünki anasını bizə göndərdi. Atam əvvəl razı deyildi. Bakılılar uzağa, yada qız verməzlər axı... Mən anamın vasitəsilə atamı inandırmağa çalışırdım ki, bu, mənim seçimimdir. Nadirin xasiyyətinə, davranışına söz ola bilməzdi. O qədər nəzakətli, xeyirxah, diqqətcil, utancaq idi ki... Az danışardı… Özü də dəblə geyinirdi. Onda əsgərlikdən təzə gəlmişdi, texnikumda oxuyurdu. Bu məsələdə məni çəkindirən bir o oldu ki, Nadirgil kənddə yaşayırdılar: Xızı rayonunun Sitalçay kəndində... Günlərlə fikirləşirdim ki, «yox, mən hara, kənd hara? Öyrəşə bilmərəm».
Atam da, anam da, qohumlarım da məni fikrimdən döndərməyə çalışırdılar: «Ay qız, kənddə şərait yoxdur. Palçıqda qaloş geyəcəksən, tövlə təmizləyəcəksən. İşləyə bilməyəcəksən».
Atam gördü ki, mən istəyirəm, razılaşdı. Amma sözü də o oldu ki: özün qərar verdin. Peşiman olsan, bil ki, öz günahındır.
Demək olar ki, ailə qurmağımda mənə heç kim dəstək olmadı. Özüm öz həyatıma cavabdeh oldum.
Amma nədənsə hər dəfə toydan söhbət düşəndə atam toyu yubadırdı. Ona görə də 2 il nişanlı qaldıq. Elə qorxurdum ki, atam birdən fikrindən dönər. Elə də oldu… Bir gün axşam atam dedi ki, «yox, mən bu evliliyə razı ola bilmərəm».
Bilmirdim neynim? O qədər ağlayırdım ki… Qərara gəldim ki, Nadir nə desə, ona razılaşım. Öldü var, döndu yox idi.
Nadir məni evimizdən çıxarıb, şəhərdə, əmisi oğlugildə qoydu. Toya hazırlıq gedirdi. Məni öz evimizdən yox, Nadirin Sumqayıtdakı qohumlarının evindən gəlin apardılar. Sonradan bildim ki, atam çox pis olubmuş. Hətta istəyirmiş məni qaytarsın. Qohumlarımız qoymayıb ki, artıq mənası yoxdur. Gedib, qoy xoşbəxt olsun. Çox gec barışdı bizimlə…
Toyumuz mayın 2-si oldu. Baxmayaraq ki, mayda toy eləmirlər, «düşər-düşməzi olur» deyirlər. Mən sınadım, yalan söhbətdir. Amma bu vaxta qədər bir şey ürəyimdə qaldı ki, toyumda ata-anamın xeyir-duasını ala bilmədim. Ailəmlə barışığım 2-3 aydan sonra baş tutdu. Birinci növbəmdə anamla… çünki mən onsuz dayana bilmirdim, o mənsiz…. Şəhərə köçəndə anam mənim üçün alınan cehizimi də verdi.
Toydan sonra kənddə az yaşadıq. Çünki Nadir özü də şəhərə can atırdı. Evimiz olmadığına görə, şəhərdə kirayə qalmağa mənzil axtardıq. O günlərdə xalam mənə çox böyük dəstək oldu. Xalam da sağ olsun, elə etdi ki, başqa ev lazım olmadı. Anamın bir dayısı var idi. Yaşlı, xəstə kişi idi. Özü də ailəsi yox idi, birotaqlı mənzildə tək qalırdı. Onun evində qalmağa qərar verdik. Çox çətin şərait idi. Evin ortasından pərdə çəkdik. Kişi bir tərəfdə, biz bir tərəfdə, birtəhər yaşayırdıq. 3-4 ildən sonra dayım rəhmətə getdi. Sonradan da o evi satıb, Keşləyə köçdük. Çünki əvvəlki ev ailəmiz üçün həqiqətən çox düşərsiz ev oldu. O evdə bizim övladlarımız da qalmırdı. 2 uşağım oldu, öldü. Bir qız, bir oğlan uşağı. Dayım da sonsuz idi. Hər dəfə xəstəxanaya gedəndə gözləyirdi qucağımda uşaq qayıdacağam. Tək gələndə pis olurdu.. Dayım rəhmətə gedəndən sonra bizim ilk övladımız oldu. Evliliyimizin ilk illəri maddi cəhətdən çox çətin keçib. Dözürdüm, ailədir, hər şey ola bilər. Mənə anam, xalam çox kömək oldular, qoymadılar əziyyət çəkəm. Nadir özünü oda-közə vururdu. Yadıma gəlir, Loğmana hamilə olanda pul qazanmaq üçün evdə pirajki bişirib, işdə satırdı. Bir ara istədi o vaxt dəbdə olan alverə, ticarətə qoşulsun. Amma alıb-satmaqda Nadirin əli gətirmir. Nadir həyatı boyu nəyə çatıbsa çətinliklə, uzun müddətə nail olub. Neçə ildir səhnədədir, hələ bu il özümüzə mənzil ala bilmişik. Artıq utanırdım, qohum-qonşunun, televiziyadan gələn çəkilişin yanında. Nadir əlinə gələni elə sənətə, dost-tanışa, yeməyə-içməyə xərcləyəndir.
Bir dəfə evimizin tavanı damandan sonra daha dözmədim. Qəti olaraq dedim ki, uşaqları da götürüb, çıxıb gedirəm. Sabahı gördüm Nadir hansısa tikinti şirkətinin reklam vərəqini qoyub stolun üstünə. Bildim ki, artıq ev almaq qərarına gəlib.

Telegramda izləyin

instagramda izləyin