Ölümü xatırlamaq bədbinlikdirmi?

Ölümü xatırladım bu gün. Ölümün də yaşam qədər həqiqi olduğunu və yaşamın bir parçası olduğunu xatırladım. Ölümün gəldiyi zaman qapının zilinə vurmayacağını xatırladım. Ölümün də qorxuducu olduğunu xatırladım. Vaxtsız ölümün ən betəri olduğunu, insanı yaşayan ölüyə necə çevirə biləcəyini xatırladım. Mən bu gün bir yuxu ilə ölümün də həyatdan olduğunu xatırladım.

Mənim nağılları əks etdirən dünyamda ölümə yer yox idi. Ölümdən heç bir zaman qorxmamışam. Gəlsə də, gəlməsə də mənim üçün bir fərqi olmayıb. Fəqət sevdiyim insanları itirməkdən, ölümün aramıza girməsindən çox qorxmuşam. Bu qorxunu belə nağıllar dünyam şüuraltıma süpürüb, üzdə məni belə bir şeyin əsla olmayacağına inandırıb. Nağılları əks etdirən həyat yaşamaq istəyənlərin səhvidir bu bəlkə də. Ölümlü dünyada ölümü unudaraq yaşamaq. Heç ölməyəcəkmiş kimi, sevdiklərimizlə yollarımız bir gün heç ayrılmayacaqmış kimi, sonsuz bir ömrü birlikdə paylaşacaqmışıq kimi yaşamaq. Bütün bunları sadəcə düşünmək deyil, həqiqətən belə olacağına inanaraq yaşamaq və bundan başqa bir reallığı heç təsəvvürə belə gətirməmək. Bu tip insanlar üçün ölüm başqalarında olduğundan daha sərt təsirlər buraxacaq. Özümdən bilirəm.

Bir gün bir imtahan zamanı müəlliməmə heç nigaran olmadığımı və həyəcanımın qəti olmadığını bildirdim. O isə mənim bu dediyimə sevinmək yerinə: "Ehtiyatlı ol, Şahanə! Sənin kimi insanlar an gəldiyində hədsiz həyəcanlı olur və qorxunu anda yaşayır" demişdi. Elə də oldu, inanırsanmı, əziz oxucu? Həqiqətən elə də oldu. İmtahan günü gəldiyində mən tamamilə fərqli birinə çevrildim. O gün dərk etdim. O imtahan həyatımın istiqamətini müəyyənləşdirəcəkdi və mən bunu o günə qədər heç anlamamışdım.

Ölümlə də eyni şeyi yaşayıram. Ölümü o qədər çox takmadan yaşayıram ki, hətta onu yox belə sayıram. Bu cəsarətim hardan gəlir? Ölümün də həyatdan olduğunu necə yox saya bilirəm axı? Niyə yox sayıram?

2020-nin bəlkə də ilk həyat dərsi oldu. Ölümü unutmadan, hər an öləcəkmişəm kimi, sevdiklərimi hər an itirəcəkmişəm kimi xatırlayaraq, özümə həyatı zindan edərək, nigarançılıq və qorxu içində yaşamaqdan bəhs etmirəm. Ölümü xatırlamaq ölüm qorxusu ilə yaşamaq demək deyil. Ya da ən azından mən bunu nəzərdə tutmuram. Ölümü unutmadan yaşamağı xatırlamaqdan bəhs edirəm. İçimdən gələn kimi, içimdən keçən kimi yaşamaq. Ehtiyaclarımı dinləyərək, sevdiklərimin dəyərini zamanında bilərək və göstərərək, xəyallarımı gerçəkləşdirməyə bir an belə itirmədən məhz elə bu gündən və bu andan başlayaraq, eləmək istədiklərimi ertələmədən durub eləyərək yaşamaqdan bəhs edirəm. Hazırda etdiyim kimi…

Söz verirəm, həyat: ölümü deyil, yaşamağı və yaşatmağı özümə xatırladaraq yaşayacağıma söz verirəm…

Yaşamağı birlikdə xatırlamaq diləyi ilə...

Şahanə Dostəliyeva

Telegramda izləyin

instagramda izləyin