Onun İlk Hekayəsi

13 yaşımda yazıçı olmağı qərara aldım. Bu qərarı evdəkilərə deyəndə məni ciddiyə almadılar, hələ uşaqsan o qədər sənət seçəcəksən ki, dedilər. Bircə babam heç nə demədi, əslində babamın mənə nəyisə deməyi təsadüfü idi. Amma həmin vaxt qaşlarını çatıb mənə elə diqqətlə baxdı ki, bu ən azı 5 dəqiqə davam elədi. Babam ümimiyyətlə ciddi adam idi. Mənimlə çox az danışırdı, gününü kitab oxumaqla keçirirdi, kitabları məndən çox sevirdi, hətda bir neçə dəfə kitablarla danışdığını belə eşitmişəm.

Valideynlərimin məni ciddi qəbul etməməsinə çox əsəbiləşmişdim. "Mən yazıçı olacağam. Yazıçı, yazıçı. Qərarımı heç vaxt dəyişməyəcəyəm görərsiniz." Bu sözləri deyəndə qeyri ixtiyari ayağımı yerə möhkəm vurdum. Otaq anidən sakitliyə qərq oldu. Hamı gözünü mənə dikmişdi. Birdən babam " Sübut elə" dedi. Həmin anda özümü itirdim." Sübut edim necə?" . Babam"Qalx otağına, bir şey yaz baxaq görək nəyə qadirsən." "Nə yazım axı mən" babam sözümü kəsdi " orası bizi maraqlandırmaz" dedi. Çaşıb qalmışdım. Atam üzünü babama çevirib" O hələ uşaqdır nə yaza bilər? Onu bu qədər ciddiyə alma" dedi. Heç nə demədən otağıma qalxdım. Nərdivanı qalxanda babamın səsini eşitdim " adamı küncə belə sıxarlar bax". Öz özümə "indi siz görərsiniz" dedim və qələmi əlimə aldım. Nə yazacağım barədə çox fikirləşdim amma bir şey tapa bilmədim. Axşam oldu mən isə bir kəlmə belə yazmamışdım. Boş vərəq mənə baxır, mən də ona. Bir az sonra bir şeylər qaralamağa başladım. Balaca hekayə yazmışdım. Birdən qapım döyüldü babam içəri daxil oldu. Heç nə demədən masama yaxınlaşdı və kağızı əlimdən alıb oxumağa başladı. Hekayəni bitirməmiş başını qaldırdı "Hayıf bu kağıza" dedi. Elə bil həmin anda başımdan isti su axdı. Babam niyə belə edir axı mənim sadəcə 13 yaşım var, mən böyük yazıçı deyiləm.Gözlərim doldu. Başımı aşağı saldım. Qələmi yerə qoyacaqdım ki, babam əlimdən tutdu. "belə tez." dedi. "Bacarmadım" dedim. "Yazıçılar əsərlərini bir dəfəyə yazmır." Dedi və qapıya yaxınlaşdı, üzünü çevirib mənə diqqətlə baxdı, sonra otaqdan çıxdı. Onun bu hərəkəti haqqında çox fikirləşdim amma bir şey başa düşmədim. Indi babam mənim yazıçı olacağıma inanır yoxsa əksinə. Həmin gecə gec yatdım. Elə hey pəncərədən dənizə baxırdım. Bu gün hava tutqun, küləkli idi. Dəniz dalğalarını aramsız sahilə elə vururdu ki, sanki nəyisə sahildən almaq istəyirdi. Qəribə bir səs gəlirdi, elə bil kimsə ağlayırdı. Birdən sahildə nəsə parıldadı. Çox gözəl yüngül parıltı idi. Bu nədir görəsən. Gözlərimi ovdum, birdə baxanda artıq o parıltıda o səsdə yoxa çıxmışdı. Qeyri ixtiyari qələmi əlimə alıb bir başlıq yazdım " Mirvarinin göz yaşları". Bəli hekayəni yazmışdım. Özü də vərəqdə bir qara belə etmədən, fasilə belə vermədən. Səhər duranda babam otağımda idi, hekayəni oxuyurdu. Səbirsizliklə nə deyəcəyini gözləyirdim ki, başını qaldırdı. Mənə baxdı, vərəqi masanın üzərinə qoyub ayağa qalxdı. Sual dolu baxışlarımla ona baxırdım. O, isə heç nə demədən qapıya yaxınlaşdı. Budur yenədə məğlubiyyət, deyə düşünürdüm ki, babam üzünü çüvirib " Ayağını yerə vurmağından bilinirdi ki, gələcəkdə məşhur yazıçı olacaqsan." Həmin anda gözlərim doldu. "nə?" deyə soruşdum. Babamın üzündə mülayim bir təbbəssüm yarandı. İnana bilmədim o gülümsəyirdi. Geri dönüb vərəqi götürdü və otaqdan çıxdı." Hara?" deyə soruşdum amma heç bir cavab ala bilmədim. Həmin gün babam evə gec gəldi, harda olduğunu soruşdum amma o, cavab vermədi. Səhərisi gün otağımda dərslərimi oxuyurdum. Anam məni səslədi. Aşağı düşəndə anamın və atamın təəccüblü baxışları ilə məni süzdüklərini gördüm? "Nə olub?"deyə soruşdum. Anam gözləri dolmuş bir vəziyyətdə gülümsəyərək əlindəki qəzeti mənə uzatdı. Qazetə baxanda ilk gördüyüm başlıq "Mirvarinin göz yaşları". "bu ki, mənim yazdığım hekayədir." dedim və babama tərəf çöndüm. O, gülümsəyirdi. Sevincimin həddi hüdudu yox idi, babamı qucaqlayıb " çox sağol baba, çox sağol"dedim. Babam saçlarımı qarışdıraraq " mən heç nə eləmədim. Hər şeyi sən eləmisən." dedi.